Het hart van de opwekking

Een samenleving in de ban van God. Dat is opwekking. Hij is het onderwerp van gesprek. Mensen worden zich bewust van hun zonden en zoeken vergeving. Kwaad wordt weer kwaad genoemd en heiligheid is de norm. Nee, geen vormelijke vroomheid, maar een hoge moraal en praktische barmhartigheid, gevoed door een diep ontzag voor God. Een zieke maatschappij wordt gezond gemaakt, van binnenuit. Niet door een zachte heelmeester, maar door iemand die zijn volkomen zuivere leven heeft gegeven voor een verdorven mensheid: Jezus, de Zoon van God. Hij neemt geen halve maatregelen, maar begint daar waar het probleem zit: ons hart. Hij verandert het zo dat wij God gaan zoeken, om zijn wil te doen. Als dit massaal gebeurt, hebben we een opwekking.

Uitwerking op de maatschappij

Kunnen we dan nog een opwekking verwachten? Ja, zegt Nicky Gumbel. Hij neemt ons mee door het tweede deel van het Bijbelboek Jesaja (de hoofdstukken 44-60), langs het traject dat in Israël tot een herleving van het geloof leidde, een patroon dat zich sindsdien vele malen in de geschiedenis heeft herhaald. De mensen die God daarvoor gebruikt, hebben hun karakter door Hem laten vormen, zodat ze veel op Jezus lijken. Door een opwekking veranderen niet alleen christenen, maar ook de maatschappij. Kroegen lopen leeg en kerken lopen vol. Maar het gevaar dat elke opwekking bedreigt, is dat het persoonlijk geloof zo centraal staat, dat rechtvaardige hervormingen van de maatschappij uitblijven. En dat is niet de wil van God.

Afwachten of ...?

Moeten we nu maar afwachten totdat God iets doet? Dan vergeten we de rol van het gebed. Nicky Gumbel laat door voorbeelden uit de geschiedenis zien dat opwekkingen voorafgegaan werden door intens gebed om Gods ingrijpen. Mannen, vrouwen, jongeren en ouderen zijn op zeker moment zo vervuld van onvrede met de situatie, dat zij tot God roepen en van geen ophouden weten. Vindt de Heilige Geest bij ons de bereidheid om ons op gelijke wijze te laten verontrusten?